இரா. செல்வராசு

கோதை நாச்சியார் ஆண்டாள் குறித்துக் கவிஞர் வைரமுத்து எழுதியதன்பால் எழுந்த சர்ச்சை என்னைப்பொருத்தவரை அவசியமில்லாதது. ஆனால், இப்படியொரு சர்ச்சை எழுந்த காரணத்தால் தான் இந்தக் கட்டுரையை நான் படிக்க நேர்ந்தது. அதோடு, ஆண்டாள், ஆழ்வார், திருப்பாவை, நாச்சியார் திருமொழி எனப் பலதும் பற்றி மேலும் அறிந்துகொள்ள முடிந்தது. ஆண்டாளை அவதூறாகப் பேசிவிட்டார் என்று அடிக்கும் தலைக்குமாய்க் குதிக்கும் பலர் அவர் என்ன எழுதியிருக்கிறார் என்பதைப் படித்தும்கூடப் பார்த்திருக்கமாட்டார் என்பது தான் சோகம். அப்படியே படிக்க முனைந்திருந்தாலும் அது எவ்வளவு தூரம் அவர்களுக்குப் புரிந்திருக்கும் என்பதும் ஐயப்பாடே.

ஒரு புறம் இந்துமதவெறியர்கள் (அறிந்தே தான் கடுஞ்சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறேன்) இதனை ஒரு வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு தங்களது வன்முறைதூண்டும் எதிர்வினையை ஆற்றுகின்றனர். இது தான் சமயம் என்று கருத்துரிமையை நெரிப்பது, பிற மதத்தினரை ஏசுவது, கையை காலை வெட்டுவது, நாக்கை அறுப்பது என்று தீயைத் தூண்டிவிட்டு அதற்கு நெய்யும் வார்க்கிறார்கள்.

நித்யானந்தித்த சீடர்பெண்கள் வாயைத் திறந்து கக்கும் அசிங்கங்களைக் காது கொடுத்துக் கேட்க முடியவில்லை. அவர்களுக்காக மனம் வலிக்கிறது. அறிவுசார் நிலமாக, சகிப்புத்தன்மை வாய்ந்த நிலமாக, சுதந்திரமாகப் பல்வேறு கருத்துகளையும் பகிரக்கூடிய நிலமாக அல்லாமல் தமிழகத்தை இந்த மூடர்கூடம் பின்னுக்குத் தள்ளுகிறதே என்னும் ஆதங்கமும் எனக்குண்டு.

பெண்ணுக்கு ஞானத்தை வைத்தான் – புவி
பேணி வளர்த்திடும் ஈசன்;
மண்ணுக்குள்ளே சிலமூடர் – நல்ல
மாதர் அறிவைக் கெடுத்தார்.

இன்னொரு புறம், அறிவுசார் சமூகமானது, வைரமுத்து எழுதியதில் அவதூறு இல்லை என்றாலும் அவர் இப்படி எழுதியிருக்கக் கூடாது என்கிறது. அல்லது, இதை எழுத, பேச, இது இடமும் காலமும் அல்ல என்று போதிக்கிறது. வைரமுத்து என்னும் தனிநபரின் மீது கொண்ட முன்முடிபுகளால் எதிர்த்தும் ஆதரித்தும் கருத்துகளை வைக்கிறது. இந்த எழுத்துக்கு அவரது ஆணாதிக்கத் திமிர் என்றோ, தெரியாத ஒன்று பற்றி இந்தாள் எதற்கு எழுத வேண்டும் என்றோ அவர் மீது விமர்சனங்களைச் சுமத்துகிறது. பாப்கார்ன்/சோளப்பொறி எழுத்து அவரது என்று எள்ளிநகையாடுகிறது. செயமோகன் போன்றவர்களை வைத்து இது வைரமுத்துவுக்கான இடம் அல்ல என்று தகுதியைப் பற்றிப் பேசுகிறது. அவருக்கு அவ்வளவாக இலக்கிய அறிவு இல்லை என்றும் கூட அளந்து பார்க்கிறது.

இத்தனைக்கும் இடையில் ‘எனது கருத்துகள் உங்களைக் காயப்படுத்தியிருக்குமானால் அதற்காக வருந்துகிறேன்’ என்று வருத்தத்தை மட்டும் பதிவு செய்துவிட்டு அமைதியாக எதிர்கொண்டு இதை வைரமுத்து கையாளும் விதமும் என்னைக் கவர்கிறது. அப்படி என்ன தான் எழுதிவிட்டார் அவர்? காய்தல் உவத்தல் இன்றிப் பார்க்கும்போது, என்னளவில் இது மிகவும் அருமையானதொரு கட்டுரை. படிப்படியாகக் கட்டியமைக்கிறார். ஆண்டாளின் சிறப்புகளைச் சொல்லி, பின் அவர் வாழ்வு குறித்த சில குறிப்புகளில் இருந்தும், அன்றைய சமூகச் சூழல்களில் இருந்தும் எழும் சில கேள்விகளை முன் வைக்கிறார்.

ஆண்டாளைத் தாய் என்றும், இலக்குமியின் அவதாரமென்றும், துளசிச்செடியருகே குழந்தையாய் உதித்தார் என்றும், திருவரங்கத்தில் மாயமாய் மறைந்தார் என்றும் ஆன்மிகத்தார் நம்பலாம். ஆனால், எல்லோரும் அதனை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்பதில்லையே! அறிவியலாளரும், ஏரணந்தேடுவோரும் அவரது பிறப்பு, வாழ்வு, மறைவு இவற்றில் இருக்கும் கேள்விகளை எண்ணிப் பார்க்கத் துணிவது இயல்பு தானே.

மணக்கோலத்தில் அலங்கரித்துத் திருவரங்கத்தில் கோயிலில் கொண்டுபோய் விட்டுவிட்டு அவரது வளர்ப்புத் தந்தையார் வீட்டுக்குத் திரும்பிவிட, இறைவனுக்கே தன்னையும், தன்வாழ்வையும் அர்ப்பணித்துவிட்டு, அரங்கனையே தன் கணவனாய் எண்ணி வாழும் ஒரு தேவரடியாராக அவர் இருந்திருக்கலாம் என்னும் ஒரு கருதுகோளைப் பேசுகிறார். இது போன்ற ஒரு கருத்து வாய்மொழியாக இருக்கும் ஒன்று தான் என்பதையும், சில அச்சில் வந்த மேற்கோள்களையும் காட்டுகிறார் (அம்மேற்கோள் சுட்டில் சிறு பிழை இருப்பினும், சொல்ல வந்த கருத்தில் அது எந்த மாறுதலையும் ஏற்படுத்திவிடாது). கருவறைக்குள் நுழைந்து காணாமல் போய்விட்டார் என்பதை நம்புவதை விட, தன் வாழ்வடையாளங்கள் துறந்து, இறைவனே கணவன், கோயிலே வாழ்விடம் என்று வாழ்ந்து மறைந்தார் என்பது ஏரணப் பொருத்தம் உடையதாக இருக்கிறதா இல்லையா? தவிர இந்த முடிபுக்கு ஆதாரமாக வேறு பல வாதங்களையும் கட்டி எழுப்பி இருக்கிறார். அது சமூக நிலையையும், அக்காலத்தைய பெண்ணுரிமை நிலைப்பாட்டையும் கூடத் தொட்டுநிற்கிறது.

ஆனால், காலகாலமாகக் கட்டி எழுப்பப்பட்டுள்ள ‘கல்லைத் தொட்டதும் மறைந்தாள்’ என்னும் கதைக்கு மாறாக இப்படி ஒரு கருத்தைத் தான் சொல்லுவதைப் பக்தர்கள் ஏற்கமாட்டார்கள், ஆனால் பெண்ணுரிமைவாதிகளும், இறைமறுப்பாளர்களும் எண்ணிப் பார்ப்பார்கள் என்றும் இதைப் பற்றிக் கூறுகிறார். இதில் அவதூறு எங்கே வருகிறது? அவர் ஆண்டாளை வேசி என்றோ, தாசி என்றோ, விலைமாது என்றோ, இக்கால வழக்குப்படித் தேவடியாள் என்றோ எதுவும் சொல்லவில்லை. தன் வாழ்வைத் தேவருக்கு அர்ப்பணித்துக்கொண்ட அடியார் என்று தான் சொல்லி இருக்கிறார். அவர் சொல்லாத ஒன்றைச் சொல்லியதாகச் சாடி வசைபாடும் ஆன்மிகவாதிகளல்லவா ஆண்டாளுக்கு இழுக்கைக் கொண்டுவருகிறார்கள்? அப்படியே அவர் தேவரடியாராகவோ, தேவடியாளாகவோ இருந்தாலும், அது ஏதேனும் ஆண்டாளின் சிறப்பையும், அவரது தமிழின் சுவையையும் எள்ளளவும் குறைத்துவிடுமா என்ன? இதைத் தான் டி.எம்.கிருசுணா போன்றவர்கள் கேட்கின்றார்கள்.

இன்னும் சிலரோ, ஆண்டாளை ‘முந்தி விரித்தாள்’ என்று சொல்லிவிட்டாரே என்று கோபப்படுகிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் வசதியாக அதற்கு முன்னர் இருக்கும் ‘பெருமாளுக்கு’ என்னும் சொல்லை விட்டுவிடுகின்றனர். வைரமுத்து ஒரு கவிஞர். நமக்குப் பிடிக்கிறதோ இல்லையோ, அவரது எழுத்தில் சில சமயம் வலியப் புகுத்திய எதுகை மோனைகள் எட்டிப் பார்க்கும். இது சில சமயம் அருமையாக அமைந்துவிடலாம். சில சமயம் துருத்திக் கொண்டிருக்கலாம். ஒன்று சிலருக்குப் பிடித்தமானதாகவும் சிலருக்குச் சில்லறைத்தனமாகவும் இருக்கலாம். ஆனால் அது அவரவர் பார்வை. இங்கே, பன்னிரு ஆழ்வார்களில் ஆண்டாளே முதன்மையாய் இருக்கிறாளே என்று அவரது சிறப்பைச் சொல்ல வந்தவர், ‘பெருமாளுக்கு முந்தி விரிக்கத் தலைப்பட்டவள் ஆணாழ்வர்களைக் காட்டிலும் முந்தி நிற்கின்றாள்’ என்று தன் கவிநடையில் ஒலிநயம்கருதி எழுதிப் போகிறார். தவிர, ஆண்டாளின் மொழி சற்றுக் காம வெளிப்பாடாக அமைந்த ஒன்று என்றும், காமமும் பக்தி நிலையில் ஒன்று, உயர்ந்தது தான் என்றும் அனைவரும் ஏற்றுக்கொண்ட ஒன்று தானே. ஆண்டாளே சொன்னதை எடுத்துச் சொன்னது எப்படித் தவறாகும். ‘முந்தி விரித்தல்’ என்பது பொதுவாகத் தமிழ் மரபில் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒரு சொல்லாடல் தான் என்பது பல தமிழ்த் திரைப்படங்கள் வாயிலாக நாம் அறிந்திருக்கும் ஒன்றுதான். ‘உன்னை நம்பித் தான்யா முந்தி விரிச்சேன்’, என்றோ, ‘உன் ஒருத்தனுக்குத் தான் முந்தி விரிச்சேன்கிறது உண்மையா இருந்தா…’ என்பது போன்றோ உரையாடலைக் கேட்டுத் தானே இருக்கிறோம். பெருமாளைக் கணவனாக ஏற்று அவரோடு கலக்க எண்ணிக் காமம் ததும்பப் பாட்டெழுதிய ஆண்டாளை, ‘பெருமாளுக்கு முந்தி விரிக்கத் தலைப்பட்டவள்’ என்று எழுதியதில் சிலவற்றை மட்டும் பொறுக்கியெடுத்து அவதூறாக எழுதிவிட்டார் என்று கொதிப்பதும் எப்படி நியாயமாகும்?

அது மட்டுமின்றி, வைரமுத்து எழுதியது உண்மைக்குப் புறம்பானது, பொய், புரட்டு என்று சில கூச்சல்கள் கேட்கின்றன. உண்மை என்ற ஒன்று இங்கே எங்கே இருக்கிறது? இருப்பது ஒரு நம்பிக்கை. அந்த நம்பிக்கையைக் குறித்த கேள்விகளை யார் வேண்டுமானாலும் எழுப்பலாம். கேள்வி கேட்கவும், மேலும் அறிந்துகொள்ள விழைதலும் யார் வேண்டுமானாலும் செய்யலாம். ஆனால், நம்பாதவன் கேள்வி கேட்கக்கூடாது என்றும், என்ன சொல்கிறார்கள் என்பது முக்கியம் இல்லை; யார் சொல்கிறார்கள் என்பது தான் முக்கியம் என்று வெளிப்படையாகத் தொலைக்காட்சி நிகழ்வுகளிலும் கூடத் தைரியமாகப் பேசித் திரிகிறார்கள். இது போன்ற அயோக்கியத்தனங்களை, குழப்பத்திடையே கவனிக்காமல் விட்டுவிடுவார்களோ மக்கள் என்பதும் எனக்கொரு அச்சமாக இருக்கிறது.

‘எல்லாம் சரி; ஆண்டாளைச் சிறப்பித்துத் தான் வைரமுத்து எழுதியிருக்கிறார்’, என்று ஒப்புக்கொள்ளும் சில நண்பர்கள் கூட, ‘ஆனால், அவர் இதையெல்லாம் எழுதியிருக்க வேண்டுமா; அதற்கான அவசியம் என்ன’ என்று கேட்கிறார்கள்.

ஒரு எழுத்தாளன் என்ன எழுத வேண்டும், எப்போது எழுத வேண்டும் என்று தீர்மானிக்கும் உரிமை அந்த எழுத்தாளனுக்கே உரியது. அதைப் பிறர் எப்படிக் கட்டுப்படுத்த முடியும்? அவ்வெழுத்தில் அவதூறு, ஆபாசம், வன்முறைதூண்டல் போன்றவை இருக்கக்கூடாது என்னும் அளவில் வேண்டுமானால் சொல்லலாமே தவிர, அதுவன்றிப் பிற கருத்துகளுக்குத் தடை விதிக்க ஊருக்கு யார் உரிமை கொடுத்தது? ஆனால், வைரமுத்திடம், தான் எழுதாத ஒன்றை, தான் ஏற்றாத உணர்ச்சிகளை, ‘இல்லை, நீ இப்படித் தான் எழுதியிருக்கிறாய்’ என்று ஏற்றிக் கூறி, அதனால் நாங்கள் வெகுள்வோம், நீ வந்து மன்னிப்புக் கேள் என்று அடம்பிடிப்பது இந்தச் சமூகத்திற்கு ஆரோக்கியமான ஒன்றன்று. அவ்வாறாக அவர் மன்னிப்பேதும் கேட்கக் கூடாது. மதவெறிக்கும் இரவுடித்தனத்துக்கும் அடிபணிவது முற்போக்குச் சமூகத்திற்கு ஒரு பெருந்தோல்வியாகவே அமையும்.

* * * *